Şehre girerken yaşanmış acılar sanki havaya karışmış, sizi karşılıyor… adeta sarıp sarmalıyor ve bir karabulut gibi tüm bedeninize sirayet ediyor. Bakın ruhunuza demiyorum; evet bedeninize! Acıyı ve hüznü tüm bedeninizde hissediyorsunuz.

İnanın abartı değil! Aynen böyle. Hatay hüzünlerin havaya karıştığı ve herkesin bu hüzünleri soluduğu bir şehir olmuş.

Şehre girerken konteyner kentler karşıladı bizi. Yaşamın o konteynerlerin içinde de yeşerdiğini ve yeşermek zorunda olduğunu gösteren teneke kutulara ekilmiş çiçekler, çamaşır asan kadınlar, oynayan çocuklar. Alışmışlar bu hayata! Bence isyan etmeyi ve umut etmeyi de bırakmışlar.

Hüzün, acı, suçluluk hepsi bir arada. Sanki sizi de bu duruma sebep olanlardan biriymişsiniz gibi hissettiriyor.

İşte o anda düşünüyorsunuz; binlerce insanın yitip gitmesine yol açanlar nerede? Buna yola açan afet değil, insanlar! Gözünü para bürümüş, doyumsuz insancıklar. Neredeler? Bizim hissettiklerimizin onda birini hissediyorlar mı acaba? Hiç sanmam!

Kent koca bir şantiye olmuş. Yol yok! Geçit yok. Olan yollar da delik deşik, geçilmez vaziyette.

Yıllar önce gittiğimde Asi nehrinin kenarında Hatay mutfağının özel lezzetlerini tatmış, üstüne de çay eşliğinde meşhur künefesini yemiştim. Artık Asi nehrinin etrafı bomboş. Issız, yapayalnız kalmış nehir.

Daha ne anlatsam neden bahsetsem bilmiyorum! Yok… Yok hiçbir şey yok! Ev yok, dükkân yok, yol yok… Hayat yok!

Çok üzüldüm… İçim acıdı, hala acıyor. Bedensel bir acı… Tarifi yok!

Büyük afetin üstünden nerdeyse iki buçuk yıl geçti. Ama Hatay’a kavuşmaya bence daha yıllar var.

Esnaf ayakta durmaya, tutunmaya çalışıyor. Mücadele gücünü yitirmemiş. Ekmeğini tam anlamıyla taştan çıkarmaya çalışıyor.

Biz de yaşamın ağır ve kasvetli akışını her noktada hissettik. Çok zor da olsa yaşam akıyor. Hayat devam ediyor.