Muhsin Çıtak: 1964 Ordu doğumlu ve 12 yıldır şoförlük yapıyor. Sıkıntılarını soruyoruz, şoför Muhsin en çok neye kızıyor?  Kamyoncu olarak en büyük derdi ne? Anlatıyor…

“Yaptığımız işin hiç tadı tuzu yok.  Ortam bildiğiniz gibi çok kötü. İş yok; iş güvencemiz yok; federasyonumuz yok. Ankara’nın göbeğindeki bu Nakliyeciler Sitesinde tamamen pislik içinde yaşamaya çalışıyoruz. Kamyoncu esnafının en büyük sorununu ise iş alamama, nakliye ücretlerinin düşük olması, mazottaki hızlı fiyat artışı oluşturuyor.

Şoförler Federasyonu’nun kamyoncu esnafına hiçbir faydası yok.  Federasyon Başkanı Ankara’da oturuyor; ama buraya gelip de kamyoncuların sorununu, derdini dinlemiş bir insan değil.

Yetki Belgesini aldığımızdan beri bir kişi yollarda bu belgeyi sormadı. Herkes kamyoncunun sırtından geçinmeye çalışıyor. Ama biz bir araya gelip de bir gün kontak kapatamıyoruz. Bir kamyonumla yurt içi taşımacılık yapmaya çalışıyorum. Yurt dışı taşımacılık yapanlar bizden karlı; hiç değilse akaryakıtı ucuz kullanıyor.

İsteklerimize gelince konaklayıp rahatça kalacağımız tesislerin yapılmasını istiyoruz. Federasyon gelsin halimizi görsün… Allah rızası için kaldığımız, yediğimiz içtiğimiz yeri bir fotoğraflayın görün rezilliğimizi…”

Halil Kalkan: 25 yıldır baba mesleğini yapan Halil Kalkan memleketine özgü Karadeniz şivesiyle tatlı tatlı anlatıyor çektiklerini. Kah sinirleniyor; kah sitemli… Anlatıyor kamyoncunun zor hayat mücadelesini…

“Bundan 25 yıl önce kamyonculuk bu kadar kötü değilmiş.  Babam, zamanında kamyonculuktan bir yere varmış. Ben şu an 20 seneden beri kamyonculuktan sürekli geri gidiyorum. Yakıt pahalı, masraf,  parça pahalı. Kamyoncu her gittiği yerde sürekli zarar ediyor. Kamyoncunun hiçbir sahibi yok. Derneklerimiz yetersiz; birlik beraberlik yok.

Doğu kamyonlarının büyük bölümü kaçak mazot kullanıyor. Ben 3,25 YTL’ye mazot alırken o 1 YTL’ye mazot alıyor.  Kamyoncu yağ yakıyor; suçluyorum kamyoncuyu bu konuda. Zaten bitmişim mantığıyla yağ yakıyor; “böyle yapmazsam hiç yola gidemem” diyor. O zaman da motoruna zarar veriyor.

Ben yakamı borçtan kurtaramadım. Şu an devlete, vergi dairesine 4 milyar borcum var. Bir buçuk yıl önce borcum 6,5 milyar liraydı; aracım bağlandı. Şimdi yine borcum nedeniyle aracım hacizli. Bağlamayı kaldırıp haciz işlemlerini yapıyor şimdi devlet.  Kazansak niye borcumuzu ödemeyelim. Devlet bizle hiç ilgilenmiyor. Hangisi geldiyse kamyoncuya darbe vurdu.

Buraya 5 milyon lira günlük garaj parası ödüyoruz. Bir lavabo, bir banyo yok düşünebiliyor musunuz? Ama mecburuz… Can güvenliğimiz yok, buranın sokak lambaları bile yanmıyor.

Derneğimiz olsa belli bir fiyat biriminin altında kamyoncunun çalıştırılmasına razı olmaz. Önce ticari taşıt kullanma belgesi çıkardılar şimdi de SRC Belgesi çıkardılar. Bu işin sonu nereye varır; daha ne çıkarırlar aklım almıyor.”

İbrahim Alemdaroğlu: 1956 doğumlu, 20 yıldır bu işin içinde. Onun şikİ¢yetleri de diğerlerinden farklı değil. “Ne anlatayım? Arkadaşlar anlattı zaten ne değişti?” diyor. Biraz zorluyoruz; başlıyor anlatmaya…  “Biz bu mesleğe başladığımızda sevgi ve saygı vardı. Şimdi hepsi bitti. Zaten biz de bittik. İşsizlik, mazotun pahalı olması bizi yok etti. Kamyoncular olarak birleşip sesimizi bir yerlerde duyuramıyoruz. Bizim ülkede en düşük değerdeki meslek kamyonculuk. Zengin işini biliyor. Kamyoncuda sokakta perişan şekilde sürünüyor. Büyük firmalar bizi yutuyor. Yollarda denetim yok. Kantarların yaygınlaştırılması lazım. 24 saat denetim istiyoruz.”